در ۱۱ فوریه سال ۲۰۱۳، ماهواره‌بر اطلس ۵ حامل ماهواره LDCM (مأموریت لندست برای حفظ پیوستگی داده‌ها) از پایگاه یو‌اس‌اس وندنبرگ پرتاب شد. هدف از طراحی این ماهواره ادامه برنامه تصویربرداری فضایی سرتاسری بود که ایالات متحده آمریکا از سال ۱۹۷۲ با کمک مجموعه‌ ماهواره‌های لندست اجرا کرده است.
تجهیزات این ماهواره از طراحی جدیدی بهره می‌برند که اجزای متحرک کمتری دارد و در نتیجه، قابلیت اتکا و عمر خدمت آن را حداقل ۵ سال افزایش می‌دهد. دقت نقشه‌ برداری از تصاویر Landsat حاصل برابر با ۱۲ متر یا بیشتر است. به‌ لطف OLI، برای اولین بار در ماهواره‌ های سری لندست، می‌توان مشاهدات را از دو گسترهُ طول‌موج جدید انجام داد، که برای مطالعه ابرهای سیروس و کیفیت آب دریاچه و سواحل اهمیت حیاتی دارند.

تجهیزات حسگری نصب‌شده بر روی LCDM از یک دستگاه عملیاتی تصویربرداری از زمین (OLI) رادیومتر اسکن چندکانالی و (حسگر فروسرخ گرمایی) TIRS رادیومتر IR دو-کانالی تشکیل شده است. ابزار OLI، ساخت شرکت هوافضا و فناوری‌های بال، در ۹ طول‌موج در گستره ۴۳۳/۰ تا ۳۰۰/۲ میکرومتر کار می‌کند و با استفاده فناوری‌های تصویربرداری پیشرفته فضایی، تصاویر landsat را با تفکیک‌پذیری بیشینه ۱۵ متر تولید می‌کند. برای توسعه آنها، از ماهواره آزمایشی EO-1 (پرتاب‌شده در سال ۲۰۰۰ و مجهز به رادیومتر تصویربرداری پیشرفته از زمین، نمونه اولیه رادیومتر OLI) استفاده شد.

کاربرد تصاویر لندست

توان تفکیک‌پذیری فضایی لندست ۸ برای تصاویر حاصل از ابزار TIRS برابر با ۱۰۰ متر است. کاربرد اصلی تصاویر landsat بدست آوردن مشخصات دمایی سطح زمین، و مطالعه فرآیند انتقال حرارت و رطوبت برای بخش کشاورزی، مدیریت آب و غیره است.
برخلاف تجهیزات نصب‌شده روی ماهواره‌های قبلی لندست، با کمک ابزار TIRS می‌توان مشاهداتی را نه‌تنها در یک باند، بلکه با ترکیب دو باند لندست ۸ با طول‌موج فروسرخ انجام داد. هر دو ابزار در طول مسیر فضاپیما با حالت اسکن تصویربرداری می‌کنند، و با این روش، مقدار انحراف رادیومتری در مقایسه با ابزارهای اسکن متقاطع به‌کاررفته در ماهواره‌های لندست قبلی کاهش می‌یابد.